DİL

Abstract

Dil bazen anlaşma, bazen bozuşma, bazen savaşma hatta bazen de sevişmeye sebep değil midir? Her dili olan konuşamaz da her ağzı olan der, bir şeyler. Dil bir tek insana değil her canlıya bahşedilmiştir. Çünkü her canlı bir diğerine var olduğunu belli etmek ister. İnsan en çokta var olmak için konuşur dillenir, söylenir. Dil canlıdır, tıpkı bizler gibi. Dil konuşmaya mı anlaşmaya mı dövüşmeye mi faydadır? Ne güzeldir severken, uyduruktan yan yana getirip anlamlar yüklediğimiz sade kelimeler. Ne güzel sıfatlar yakıştırırız oysaki ona. Bazen o kelimeler en keskin bıçaktan da derin keser yüreğimizi. Dilden güçlü şey var mıdır şu dünyada? Bir insanı yaşatır, birini küstürürken bazen birini öldürür. Bazen de aynı dili konuşup da duyuramazsın sesini. İşte dil, o zaman sadece karmaşık harflerin kombin olduğu sıradan bir sestir. İnsan dil ile yaşar. Dil birikimdir, onun torbası hep doludur hiç taşmaz. Belki de bu evrende üretmek ve değişmekten tek bıkmayacak odur. Dilin aslında belli bir kalıbı da yoktur ona yüklediğimiz anlamlar onu var eder. Bazen ağzımızdan çıkan bir kelime birini yüceltirken farklı ima ederek kullandığımız yine o aynı kelime birini yerebilir. Üzerine yazılacak çok şeyi olan uçsuz bucaksız bir konudur dil. Onun bir tanımı yoktur benim için. Sadece kullanmasını bilene belki de en büyük sihir olabilir ya da bazı zamanlarda zehir. Ama bazen her sihir büyülü olmaz her zehir de zarar vermez. Dilin, dilini iyi kullanmak gerek belki de. Elinizdeki oyun hamuruna şekil verin ve karşıdakine onu güzel sunun. Onun belki yaratıcı değilsiniz ama şekillendirici sizsiniz. Zor değil sofrana bir demet papatya toplamak, zor değil sevmek için dillenmek ya da yüzünün kenarına bir gülücük sıkıştırıvermek. Geceleri kısaltmak senin elinde sözünü yüceltmek de. Sen sadece yakına uzak olma sesi dilsizlikle boğma. Canlı düşünür, insan konuşur. Ama sen ikisi de ol, düşün sonra da konuş. Yeter ki susma, boğma sesini ucu bucağı olmayan kuyularda…